ustam,

bütün bir kumaşı

ölçer, çizer, biçer

ön arka, cep filota

kol yaka diye seçer

parçalar ayrık ayrıktır ilkin

sanki her biri ötekine hasret 

geçer çırağın aklından  

-ziyan oldu kumaşa!

ustam,

kuzularını toplayan çoban misalî

cep ile filotayı, ön ile arkayı

kol ile yakayı birleştirir

emekle, sabırla, göz nuruyla

vücut bulur hünerli ellerinde

-al sana elbise, der

çırak sabırsızlığından utanır

değil mi ki

insan da bütünden ayrılan parça

bütüne hasret, vuslata koşan kul

ustam,

göğsünü içirdiğinde ceketin

yavrusunu emziren anne gibi

verir kumaşa buharı şefkatle

kıraç toprağa su veren

rençper gibi

ustam,

göğsünü yatırdığında ceketin;

kambur belirir tezgâhın yanı başında

çizgi taşı, cetvel, beyaz iplik

iğne, yüksük, makas, zarif bir nazar

ince narin dikişler, yassı teyeller

ustam, sanki kumaşla nefsini bir teyeller

ustam,

yekvücut eder kumaşı kıl tela ile

fordise ekler yakasına, klapa işler

ve müşteriyi gözler

gelip dayanınca prova vakti

ustam, prova ânında pür dikkattir

mesleğinde doğruluk onda itikattır

rikkatli nazarla sanki beni ölçer beni biçer

ustam,

sanatın inceliklerinden bahseder övgüyle

darbı meseller anlatır, idris nebi’den

sever insanı, izler insanda muhabbeti

ustam, beni elbise diye ilmek ilmek dokur

-bu zeneattır; uğraş ister emek ister, der

terziler,

suskun insanlar!

sözlü düşünür, özlü konuşurlar

yedi haftalar boyunca

oruçlu günlerde, bayram arifelerinde

y o r g u n,   uykusuz,   p ü r t e l â ş

bazen pürmelâl bazen pür nur olurlar

kumaşlar terzilerin elinde birer elbise

ruhlar oruçla manevî vücut bulmuş mudur

ustam,

kol takarken

bir güvercini sever gibi içtendir

uymazsa kavisine kavadora

hırsından ipleri eritir dişlerinde

sabrın, en güzel giysisi terzide.

Abdurrahman Adıyan

Bir Nokta edebiyat dergisi
Ağustos 2013, Sayı: 139